Thursday, October 2, 2014

นิยาย : รักบังเกิด

วันนี้เป็นวันแรกที่ ทัพฟ้า ได้เดินเหยียบเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยที่แห่งนี้  (อ่อ ถ้าไม่นับที่มาเคยเข้าสอบไว้ละก็นะ) ปีแรกเทอมแรกกำลังจะเริ่มขึ้น เพื่อนหน้าใหม่แต่ละคนเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจของ "ทัพฟ้า" แต่สีหน้าที่แสดงออกต้องนิ่งนะ ต้องเก็บความตื่นเต้นไว้ในนั้นเพราะแม้ ใครอยากจะแสดงออกว่าตื่นเต้นและตื่นตากับสถานศึกษาที่ใหม่แห่งนี้ มันคงดูตลกพิลึก เพราะหันไปทางไหนก็เห็นคนที่เดินหน้าเชิดตัวตรงกันทั้งนั้น ไม่เห็นมีใครหน้าตาตื่นแบบเขาสักคน

มหาวิทยาลัยที่ ทัพฟ้าเข้ามา ถือว่าเป็นมหาวิทยาลัยที่ใหญ่พอสมควร เป็นมหาวิทยาลัยอินเตอร์ชื่อดังแห่งนึง จริงๆ ฐานะทางบ้านของ ทัพฟ้า ก็ไม่ได้รวยนะ แต่ที่เขาตัดสินใจเข้ามาเรียนที่แห่งนี้ เพราะว่าตัวของทัพฟ้าเองชอบภาษาอังกฤษจริงๆ อยากเรียนเป็นวิชาการแบบทุกตัวอักษรเป็นภาษาอังกฤษ แล้วหลังจากได้ปรึกษากับแม่สุดที่รักแล้ว แม่ก็เห็นว่า ยังพอเจียดเงินที่มีอยู่มาเป็นค่าศึกษาของทัพฟ้าได้บ้าง ด้วยคำพูดที่ว่า
 “ฟ้า แม่ยอมให้เราไปเรียนก็ได้ แต่อย่าไปใช้เงินเยอะตามเพื่อนนะลูก บ้านเราไม่ได้รวยแบบคนอื่นๆ นะครับลูก” แม่พร่ำบอกเขาทุกเช้าเย็นจนเป็นเหมือนอีกหนึ่งคติประจำใจของตัวเขาไปเสียแล้ว
“นาย นาย นายจะเดินไปมอบตัวใช่ไหม เราตามไปด้วยดิ เดินหามานานแล้วอีตึก CL เนี่ย นายหาเจอไหม?”
กำลังเดินคิดถึงคำพร่ำสอนเพลินๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีแรงแตะเบาๆ ที่ด้านหลัง เป็นการแตะที่โคตรจะสุภาพ คือถ้าเบาอีกนิดก็นึกว่าใบไม้พัดมาโดนไหล่แล้วละ ทัพฟ้าเลยได้มีโอกาศหันกลับไปมองเจ้าของเสียง และจากการหันหลังกลับไป...”เอิ่ม ตูรู้ละทำไมแรงแตะถึงได้แผ่วเบาขนาดนั้น คือ ไอ้คนแตะนี่แบบ ผอมแบบไม่มีอะไรจะกินนี้ เอง มิน่าละแรงเบ้าเบา”
“อื้ม ไม่รุ้หรอกกำลังหาอยู่เหมือนกัน คิดว่าเดินไปเรื่อยๆ ถ้าเห็นคนหยุดยืนเยอะๆ ก็คงใช่ละ”
“อ่อ เออ เนอะ เออ จริง เออ งั้นไปด้วยดิ ได้ไหม? เออ หรือ นายไม่สะดวก เออ..”
“เออ ไปเหอะ” เดี๋ยวแป้ปนะ แล้วตรูจะไปเออ ติดอ่าง ตามมันทำไม คือ ที่พูดตัดบทผ่าขึ้นมาไม่ยอมให้คนตรงหน้าพูดจบประโยคนี้ก็เป็นเพราะรำคาญไอ้ประโยค เอ่อ อ่า เออ ของคนตรงหน้านี้ไม่ใช่เหรอ แม่ง เออ เยอะซะจนนึกว่าเป็นคำลงท้ายจบประโยค
แล้วก็เป็นอย่างที่ทัพฟ้าคิอเอาไว้ไม่มีผิด เพราะว่าพอพวกเขาเดินมาเรื่อยๆ ก็เจอทัพเด็กนักศึกษากลุ่มใหญ่ที่ยืนต่อคิว เพื่อมามอบตัว จ่ายเงินค่าเล่าเรียนพร้อมนั่งฟังคนอธิบายถึงวิธีการลงทะเบียนเรียน  เป็นเพราะว่าต้องทำหลายอย่างไปพร้อมๆ กัน  ไหนจะจ่ายเงิน ไหนจะต้องแย่งคอมลงทะเบียนเรียน แม้ จะว่าไป คือค่าเทอมที่นี้แพ้งแพง ซื้อคอมเพิ่มอีกสักนิดไม่ได้เลยรึไง งกว๊ะ
จากเห็นการวุ่นๆ ทำให้ทัพฟ้าเอง ลืมไปเลยว่าตอนเดินมาที่ตึกเนี่ยตัวเองได้หนีบใครเดินมาด้วย เงยหน้ามาอีกที ก็คนข้างๆ หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ลองมองหาอยู่สองสามที ซ้าย ขวา หน้า หลัง ก็ไม่เห็น คงเพราะอีกฝ่ายตัวอย่างกับแคระด้วยละมั้ง ก็ได้แต่ปล่อยผ่าน หวังว่าคนนั้น คงมีความสามารถเอาตัวรอดกับการต่อสู้ลงทะเบียนในครั้งนี้ได้นะ
กอล์ฟ
ตื่นสายนิดหน่อยทำให้มาไม่ทันกลุ่มเพื่อน ที่ตามติดกันมาเรียนที่เดียวกัน ใครต่อใครก็ต่างมองว่ากลุ่มของเขานะ รักกันน่าดู ชายหนุ่ม 3 คน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่ แม้คงจะรักกันมากสินะ แค่มาสายไป 15 นาทีไม่มีใครยืนรอกันเลย แม่งสลายตัวหายไปในอากาศกันหม้ด เจริญจริง แถมวันนี้ก็ซวยรถก็ไม่มีที่จอด ต้องให้เขาขับออกไปจอดโน้นถึงสนามกีฬา (ที่ไม่ใช่ของมหาวิทยาลัยด้วยนะ) แล้วต้องซ้อนพี่มอไซส์กลับเข้ามามหาวิทยาลัยอีกที  ใครว่า มหาวิทยาลัยแพงต้องเอื้ออำนวยความสะดวก แม่งวันนี้ละจะทวิตประจาน ว่าเขานี่ละคนนึงเถียงสุดใจขาดดิ้น ที่จอดรถนะให้พอกับความต้องการก่อนเหอะครับคุณครับ เดินก็หลงไปมาในมหาวิทยาลัย หลังจากทำธุระการลงทะเบียนเรียบร้อย กอล์ฟก็เริ่มลงมือกดโทรศัพท์ตามเพื่อน โทรหาใครก็ไม่มีคนรับ เออ ดีจริง
โป๊ก!! .......
 “โอ๊ย ใครว๊ะ เจ็บนะโว้ย” แม่งโบกมาได้กลางกบาลแต่โบกมาขนาดนี้ ต้องไม่ใครก็ใครใน 2 คนที่เหลือนั้นแหละ
“กว่าจะหอบร่างเตี้ยมาหากรูนะมึง ช้ามากกกก นี่กูกะว่าถ้าหาไม่เจอจะแว้บไปแด กข้าวไม่รอมึงแล้วนะ แล้วนี่จ่ายเงินเสร็จยัง”
แม้ไอ้นัทมาถึงก็ทำเป็นด่ากะกลบเกลื่อนความผิดที่ไม่รอสินะ
“เสร็จแล้วพร้อมแด ก แต่ว่า เรื่องช้านี่ คือ 15 นาทีเองนะ ทีหลังก็รอบ้าง ปล่อยกูทิ้งท้ายตลอด แล้วนี่เอกอะ ไปไหน กลับบ้าน? เดินตามสาว? หรือ นอน?”
“กลับบ้านนอนไปแล้ว”
“แล้วนี่มึงมองหาใคร?”
“เรื่องของกู” ไม่ได้หยิ่งแต่ถึงบอกไป หน้าอย่างไอ้นัทก็ช่วยหาไม่ได้หรอก เพราะเขาเองก็แถบจะอธิบายคนที่มองหาไม่ได้เลย นอกจาก เออออ....สูง จบ
“โอ้ยยยย คนแม่งจะเบียดไปไหนว๊ะ แล้วเดี๋ยว คนที่ขอเกาะมาด้วยไปไหนแล้วว๊ะ.” กอล์ฟได้แต่คิดลำพึงในใจ เพราะแค่แว้บไปถอนเงินแป้ปเดียวพอหันกลับมาก็หา เจ้าคนตัวโตกว่าเขา นิดเดียวนะ เน้นว่านิดเดียว ขอไฮไลท์ไว้เลย หายไปละ จะขอเกาะต่อก็ไม่ไหวละ เอาละ ถึงเวลาผจญภัยด้วยตัวเองละ  ว่าแต่ คนนั้นเขาชื่ออะไรว๊ะ ประกี้ก็มั่วแต่เกาะ ลืมถาม และ ก็ลืมแนะนำชื่อตัวเองด้วย เออ ลืมขอบคุณด้วยที่พามาจนถึงที่หมาย ไม่เป็นไรหวังว่าครั้งหน้าถ้าเจอจะได้มีโอกาศขอบคุณเนอะ
..”ว่าแล้ว เนื้อเพลงก็ลอยมาเนอะ ในหัวนะ............. ไม่รู้จักฉัน ไม่รุ้จักเธอ”

สวัสดีค่ะ ตอนนี้เป็น บทนำของ ทัพฟ้า กับ หนุ่มกอล์ฟ นะค่ะ  เป็นเรื่องแรก ที่ตั้งใจแต่งลงอินเตอร์เน็ท อย่างจริงๆ จังๆ ที่แล้วมาได้แต่เขียนลงไดอารี่ตัวเอง เรื่องนี้ฟ้าได้แรงบันดาลใจ เอาจริง คือเหมือนยกความคิดของเนื้อคู่ มาเลยนั้นแหละค่ะ มาจาก เนื้อคู่ประตูถัดไป คือ การเอาชื่อเพลง หรือ เนื้อเพลงมาเป็นชื่อตอน เพราะฉะนั้นในแต่ละตอนจะจบลงในตัวเองนะค่ะ ยังไงฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ

No comments:

Post a Comment